Prezes UZP

Zamówienia sektorowe w liczbach – dane ze sprawozdania UZP za 2015 r.

Aktualności, Zamówienia sektorowe, Zamówienia w praktyce, , , , , Możliwość komentowania Zamówienia sektorowe w liczbach – dane ze sprawozdania UZP za 2015 r. została wyłączona

Dnia 25 lipca 2016 r. Rada Ministrów przyjęła Sprawozdanie Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych o funkcjonowaniu systemu zamówień publicznych w 2015 r. Jak wskazano w Sprawozdaniu, w zeszłym roku zamawiający udzielający zamówień sektorowych stanowili 1,76% ogółu zamawiających, którzy złożyli roczne sprawozdania o udzielonych zamówieniach zgodnie z art. 98 ustawy Prawo zamówień publicznych.

W roku 2015 na podstawie ustawy Prawo zamówień publicznych udzielono 2 431 zamówień sektorowych. Ich wartość wyniosła w zeszłym roku 24,534 mld zł. Jest to spadek zarówno ilości, jak i wartości udzielonych zamówień w stosunku do lat 2014 oraz 2013.

 

Wykres 1

Wykres 1. Liczba i wartość zamówień sektorowych udzielonych w latach 2012-2015.

1,839 mld zł – tyle wyniosło zamówienie o największej wartości. Zostało ono udzielone przez Operatora Gazociągów Przesyłowych Gaz-System S.A. i dotyczyło zawarcia umowy ramowej w zakresie dostaw rur dla zadań inwestycyjnych realizowanych przez tego zamawiającego. Dla porównania, w roku 2014 największa wartość zamówienia wyniosła 4,399 mld zł, a więc prawie 2,5 razy więcej.

Ponad 7,379 mld zł wydano w sektorze produkcji, transportu oraz dystrybucji gazu i energii cieplnej. W sektorze energetycznym wydano 4,914 mld zł, a w sektorze poszukiwania i wydobycia węgla i innych paliw stałych – 3,761 mld zł.

Wykres 2

Wykres 2. Wartość zamówień sektorowych udzielona w poszczególnych sektorach.

 

Trybem najczęściej wybieranym przez zamawiających sektorowych był przetarg nieograniczony – w roku 2015 w tym trybie udzielono aż 76% zamówień. Z przetargu ograniczonego, jako drugiego trybu podstawowego, skorzystano w 14% postępowań, a z trybu zamówienia z wolnej ręki – w 8%. Negocjacje z ogłoszeniem i negocjacje bez ogłoszenia stanowiły około 1% zamówień. Szczególnie należy zwrócić uwagę na małe wykorzystanie trybu negocjacji z ogłoszeniem, który przez zamawiających sektorowych może być stosowany bez spełnienia dodatkowych przesłanek, które może wynikać z wysokiego poziomu skomplikowania i długiego czasu trwania tej procedury.

Dane opublikowane w Sprawozdaniu można porównać z informacjami opublikowanymi w zeszłym roku, o których pisaliśmy wcześniej.

Autor: radca prawny Kamil Iwicki, Dagmara Dragan, Kancelaria Wawrzynowicz & Wspólnicy Sp.k.

Czasopismo Portal Zamówienia.org.pl, ISSN 2544-1825

Kary pieniężne w ustawie PZP.

Aktualności, Zamówienia w praktyce, , , , , Możliwość komentowania Kary pieniężne w ustawie PZP. została wyłączona

Wyrok KIO z dnia 6 sierpnia 2013 r., sygn. akt: KIO 1772/13

Postanowienie KIO z dnia 25 kwietnia 2013 r., sygn. akt: KIO 887/13

Kary pieniężne, jakie mogą zostać nałożone na zamawiającego, uregulowano w dziale VII ustawy PZP, zatytułowanym „Odpowiedzialność za naruszenie przepisów ustawy”. Pięć przepisów (art. 199 – art. 203 PZP), składających się na ten dział, w jasny i przejrzysty sposób normuje zasady odpowiedzialności i wymierzania kar przez odpowiednie organy. Ustawodawca wyłączył z zastosowania przepisów działu VII kilka podmiotów. Są to:

1) jednostki sektora finansów publicznych w rozumieniu przepisów o finansach publicznych;
2) państwowe jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej;
3) inne niż określone powyżej podmioty, jeżeli łącznie zachodzą następujące okoliczności:

• jeżeli ponad 50% wartości udzielanego przez nie zamówienia jest finansowane ze środków publicznych lub przez podmioty wymienione powyżej i inne,
• jeżeli wartość zamówienia jest równa lub przekracza kwoty określone w przepisach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8 PZP,
• jeżeli przedmiotem zamówienia są roboty budowlane polegające na wykonaniu określonych prac lub usług związanych z takimi robotami.

„Zamawiający wymienieni powyżej są objęci regulacjami dotyczącymi dyscypliny finansów publicznych lub odrębnymi pragmatykami i dla nich ustawa nie tworzy dodatkowego systemu odpowiedzialności. Dualizm odpowiedzialności za naruszenia ujawnione w postępowaniu o udzielenie zamówienia budzi poważne wątpliwości. Nie chodzi tu jedynie o wymiar i rodzaj kar, które w przypadku sektora finansów publicznych nakładane są na osoby fizyczne winne naruszeń, w przypadku zaś zamawiających niebędących jednostkami sektora finansów publicznych – na podmiot będący zamawiającym, ale również o zakres odpowiedzialności.” (Stachowiak M., Komentarz do art.199 ustawy – Prawo zamówień publicznych, w: Dzierżanowski W., Prawo zamówień publicznych. Komentarz. LEX 2014)

W omawianym w niniejszym artykule postanowieniu (z dnia 25 kwietnia 2013 r.), KIO wskazała, że: „Dla osób odpowiedzialnych z ramienia jednostek sektora finansów publicznych, o których jest mowa w ustawie o finansach publicznych, dodatkowe sankcje związane z brakiem stosowania przepisów ustawy P.z.p. przewiduje ustawa z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 168) w art. 17 ust. 1-6. Tym samym brak stosowania ustawy P.z.p. lub jej poszczególnych przepisów stanowić będzie jednocześnie naruszenie dyscypliny finansów publicznych.”

Katalog naruszeń, które podlegają karze pieniężnej, wymieniono w art. 200 PZP. Z przepisu tego wynika, że sankcje poniesie zamawiający, który udziela zamówienia z naruszeniem przepisów ustawy określających przesłanki stosowania trybów udzielania zamówienia: negocjacji bez ogłoszenia, z wolnej ręki lub zapytania o cenę. Również jeżeli zamówienia udzielono bez wymaganego ogłoszenia i bez stosowania ustawy – zamawiający poniesie odpowiedzialność.

Wątpliwości może budzić zakres pojęcia „bez stosowania ustawy”. Pomocne w definicji tego terminu jest orzecznictwo KIO. W przytoczonym już powyżej postanowieniu Izba wskazała, że: „Za odstąpienie od stosowania ustawy, w rozumieniu powyższego przepisu, uznać w takim wypadku należy całkowite pominięcie jej uregulowań w procesie udzielenia zamówienia.”

Jak stanowi art. 200 ust. 2 PZP: „Karze pieniężnej podlega również zamawiający, który:

1) określa warunki udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia w sposób, który utrudnia uczciwą konkurencję,
2) opisuje przedmiot zamówienia w sposób, który utrudnia uczciwą konkurencję,
3) prowadzi postępowanie o udzielenie zamówienia z naruszeniem zasady jawności,
4) nie przestrzega terminów określonych w ustawie,
5) wyklucza wykonawcę z postępowania o udzielenie zamówienia z naruszeniem przepisów ustawy określających przesłanki wykluczenia,
6) odrzuca ofertę z naruszeniem przepisów ustawy określających przesłanki odrzucenia oferty,
7) dokonuje wyboru najkorzystniejszej oferty z naruszeniem przepisów ustawy
– jeżeli naruszenie to ma wpływ na wynik postępowania o udzielenie zamówienia.”

Wysokość kary pieniężnej jest ustalana w zależności od wartości zamówienia oraz jego rodzaju (dostawy, usługi, roboty budowlane). Wymiar kar został określony w art. 201 PZP. Co ważne, jak podkreśla się w doktrynie: „Ustawa nie przewiduje możliwości uzależniania kar od rodzaju naruszenia stopnia zawinienia (gdyż wina zamawiającego nie jest przesłanką ukarania – wystarcza obiektywne stwierdzenie naruszenia).” (Stachowiak M., Komentarz do art. 201 ustawy – Prawo zamówień publicznych, w: Dzierżanowski W., Prawo zamówień publicznych. Komentarz. LEX 2014)

Organem posiadającym uprawnienia do nałożenia kary pieniężnej za popełnienie czynów wymienionych w art. 200 PZP, jest Prezes Urzędu Zamówień Publicznych. Obciążenie zamawiającego następuje w drodze wydania przez Prezesa UZP decyzji administracyjnej. Na podstawie art. 127 § 3 Kodeksu Postępowania Administracyjnego, od ww. decyzji, przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. W związku z tym, zamawiający, na którego Prezes UZP (czyli organ administracji rządowej) nałożył karę pieniężną, może w terminie 14 dni od dnia otrzymania decyzji – złożyć do Prezesa UZP wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Czy karę pieniężną na zamawiającego może nałożyć jakiś inny podmiot? W odwołaniu rozpatrywanym przez KIO (w ramach postępowania o sygn. KIO 1772/13, zakończonym wyrokiem z dnia 6 sierpnia 2013 r.), niedoszły wykonawca wniósł o wyciągnięcie konsekwencji finansowych w stosunku do członków komisji Zamawiającego prowadzącej postępowanie, na podstawie art. 200 ust. 2 pkt 6 PZP („6) odrzuca ofertę z naruszeniem przepisów ustawy określających przesłanki odrzucenia oferty”). Izba, odnosząc się do kwestii swojej właściwości wskazała, że „(…) kary pieniężne określone w art. 200 oraz 201 ustawy PZP nakłada Prezes Urzędu Zamówień Publicznych w drodze decyzji administracyjnej, wobec powyższego Krajowa Izba Odwoławcza nie jest uprawniona na tej podstawie do nałożenia na Zamawiającego kary pieniężnej.”

Należy również podkreślić różnicę miedzy pojęciami „kara pieniężna” i „kara finansowa” używanymi na gruncie ustawy PZP. Przede wszystkim istotny jest organ wymierzający sankcję – karę pieniężną nakłada Prezes UZP, karę finansową – KIO. A zatem, warto zwrócić uwagę na art. 202 ust. 1a PZP, który stanowi: „Prezes Urzędu nie nakłada kary pieniężnej, jeżeli w związku z naruszeniem przepisu ustawy Izba lub sąd nałożyli karę finansową.” Kara finansowa jest nakładana przez Izbę m.in. na podstawie art. 192 PZP. To co odróżnia karę pieniężną od kary finansowej to również kwestia tego czyj dochód stanowią środki uzyskane w związku z nałożeniem sankcji. Zgodnie z art. 195 PZP „1. Karę finansową uiszcza się w terminie 30 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia Izby lub sądu o nałożeniu kary finansowej, na rachunek bankowy Urzędu Zamówień Publicznych.” Natomiast środki uzyskane z kar pieniężnych stanowią dochód budżetu państwa (art. 203 PZP). Do ściągnięcia należności (kar nałożonych przez Prezesa UZP), które nie zostaną dobrowolnie uregulowane przez obciążonego nimi zamawiającego zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Autor: Anna Mathews, Kancelaria Wawrzynowicz&Wspólnicy Sp.k.

Nieskuteczne wniesienie wadium – przyczyną do wykluczenia z postępowania? – przegląd orzecznictwa dotyczącego wadium w zamówieniach publicznych

Aktualności, Orzecznictwo, , , , , Możliwość komentowania Nieskuteczne wniesienie wadium – przyczyną do wykluczenia z postępowania? – przegląd orzecznictwa dotyczącego wadium w zamówieniach publicznych została wyłączona

Choć oficjalnie cykl artykułów o wadium zakończyliśmy tydzień temu – dziś postanowiliśmy zamieścić jeszcze jeden artykuł o tej tematyce, dotyczący nieskutecznego wniesienia wadium. Naszym zdaniem, skoro czytelnicy naszego Portalu mieli okazję poznać wiele aspektów, dotyczących wadium w zamówieniach publicznych, to nie sposób pominąć kwestię nieskutecznego wniesienia wadium. Stąd właśnie dzisiejsza publikacja.

Wyrok NSA z dnia 14 listopada 2014 r., sygn. akt: II GSK 1606/13

Zamawiający (JSW S.A.) wykluczył z postępowania Konsorcjum, które jego zdaniem nieskutecznie wniosło wadium. Po przeprowadzeniu kontroli w tej sprawie Prezes Urzędu Zamówień Publicznych nałożył karę pieniężną na zamawiającego w związku z naruszeniem przez niego prawa.

Z przedstawianego stanu faktycznego wynika, że wykonawca dołączył do oferty gwarancję ubezpieczeniową, która stanowiła wadium. Zamawiający sprecyzował w SIWZ, że treść gwarancji powinna zawierać zobowiązanie gwaranta do bezwarunkowej zapłaty wadium na pierwsze pisemne żądanie Zamawiającego bez dodatkowych procedur i dokumentów. I to właśnie wymóg bezwarunkowości i braku dodatkowych procedur stał się osią omawianego w wyroku problemu.

W treści gwarancji przedstawionej przez konsorcjum zawarto następujące zastrzeżenie: „Wasze żądanie zapłaty wywrze skutek o ile zawierać będzie Wasze pisemne oświadczenie stwierdzające, że żądanie zapłaty wadium jest należne, gdyż zaistniało jedno z opisanych wyżej zdarzeń – oświadczenie musi precyzować, które zdarzenie miało miejsce. W celu identyfikacji Wasze żądanie musi być przedstawione nam za pośrednictwem Banku prowadzącego rachunek, na który ma być dokonana zapłata z gwarancji. Bank ten potwierdzi, ze podpisy złożone na żądaniu zapłaty należą do osób, które mogą zaciągać zobowiązania w Waszym imieniu.” Zamawiający stwierdził, że gwarancja o takiej treści wprowadza dodatkową procedurę, która była sprzeczna z postanowieniami SIWZ i w konsekwencji uznał, że wadium nie zostało wniesione, w związku z czym wykluczył wykonawcę z postępowania.

Prezes UZP uznał wykluczenie wykonawcy przez Zamawiającego za działanie niezgodne z prawem i nałożył na JSW administracyjną karę pieniężną. Po przeprowadzeniu kontroli poinformował wnioskodawcę, że „wymóg weryfikacji podpisów osób występujących w imieniu zamawiającego nie może być uznany za warunek, powodujący niezgodność treści gwarancji z przepisami ustawy Prawo Zamówień Publicznych, a tym samym prowadzący do uznania iż wadium nie zostało wniesione.”. Poza tym Prezes UZP wskazał, że „z uwagi na fakt iż oferta wykonawcy była ofertą najkorzystniejszą (…) powyższe naruszenie mogło mieć wpływ na wynik postępowania (…).” A zatem naruszenie prawa, jakiego dopuścił się Zamawiający, ma charakter kwalifikowany. Poza tym Prezes UZP również w drugiej decyzji, wydanej w następstwie złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, podtrzymał swoje stanowisko i dodał, że „wymóg pośredniczenia banku prowadzącego rachunek na który ma zostać dokonana zapłata gwarancji pozostaje kwestią poboczną w stosunku do ustalenia, iż gwarancje ubezpieczeniowe wniesione przez konsorcjum w istocie spełniały przewidziane ustawą Prawo zamówień publicznych wymogi co do wadium, w zakresie jego bezwarunkowości, nieodwołalności i płatności na pierwsze żądanie (…)”.

Zamawiający wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w której wskazał, że przysługuje mu „uprawnienie do wprowadzenia w SIWZ wymogów w zakresie treści gwarancji wadialnych, jak również do tego iż wprowadzone w treści spornej gwarancji zapisy powodują, że interesy skarżącej nie zostały zabezpieczone przez pełny okres związania ofertą.” WSA podzielił jednak stanowisko Prezesa UZP wskazując, że gwarancjom przestawionym w sprawie przez Konsorcjum nie można przypisać cech warunkowości i sprzeczności z SWIZ. Wyroku sądu I instancji nie zmienił Naczelny Sąd Administracyjny, który oddalił skargę kasacyjną Zamawiającego.

NSA podkreślił, że w „rozpatrywanej sprawie nie ziściła się określona w art. 24 ust. 2 pkt 2 w związku z ust. 4 ustawy Prawo zamówień publicznych, przesłanka wykluczenia wykonawcy z postępowania o udzielenie zamówienia publicznego. (…) wobec restrykcyjnego charakteru regulacji prawnej zawartej w przywołanym przepisie, podlegać on powinien wykładni ścisłej, stwierdzić należy również, że skoro w świetle przywołanych powyżej faktów nie jest sporne, że wadium, w formie gwarancji ubezpieczeniowych, zostało złożone, to nie sposób wywodzić – jak czyni to strona skarżąca kasacyjnie – że wykonawca wadium takiego i w prawem przewidzianej formie nie złożył.”

Podsumowując, Sąd uznał, że gwarancje bankowe złożone przez Konsorcjum w postępowaniu miały charakter bezwarunkowy i zabezpieczały interesy Zamawiającego/skarżącej JSW S.A.

Autor: Anna Mathews, Wawrzynowicz&Wspólnicy Sp.k.

Spółki obrotu energią elektryczną prowadzą działalność sektorową w rozumieniu ustawy PZP

Aktualności, Orzecznictwo, Zamówienia sektorowe, , , , , , , Możliwość komentowania Spółki obrotu energią elektryczną prowadzą działalność sektorową w rozumieniu ustawy PZP została wyłączona

Wyrok WSA z dnia 6 maja 2015 r., sygn. akt: V Sa/Wa 2794/14

Spór między Spółką E. S.A. w P. a Prezesem Urzędu Zamówień Publicznych dotyczył kwestii zakwalifikowania działalności w zakresie obrotu energią elektryczną jako „dostarczanie” energii elektrycznej do sieci. Zdaniem Spółki nie podlega ona przepisowi art. 132 ust. 1 pkt 3 ustawy PZP, ponieważ „nie zajmuje się tworzeniem sieci elektroenergetycznych, ani nimi nie kieruje, jak również nie prowadzi działalności polegającej na dostarczaniu energii do sieci i nie posiada infrastruktury niezbędnej do dostarczania energii do sieci”. Z kolei Prezes UZP „prezentuje stanowisko zgodnie z którym dostarczanie energii elektrycznej do sieci na gruncie prounijnej wykładni przepisów ustawy PZP to działalność w zakresie obrotu lub sprzedaży energii elektrycznej”.

Punktem wyjścia dla rozpatrywanego przez sąd zagadnienia było niezastosowanie do zawarcia umowy przez Spółkę przepisów PZP. W konsekwencji Prezes UZP nałożył na Spółkę karę pieniężną w wysokości 150.000 zł, ponieważ E. S.A., która uznała, że nie może jej zostać przypisany status zamawiającego, przeprowadziła postępowanie na zamówienie publiczne na podstawie własnego regulaminu udzielania zamówień (w ramach przetargu w rozumieniu Kodeksu Cywilnego). Spółka zaskarżyła decyzję Prezesa UZP zapadłą w tej sprawie.

W omawianym wyroku WSA uznał argumentację Prezesa UZP za właściwą. Sąd rozpatrujący sprawę wskazał, że w pierwszej kolejności „Wobec bezspornego ustalenia, że Spółka spełniała kryteria określone w art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. c ustawy Pzp, należało ustalić czy rodzaj wykonywanej przez nią działalności, to jest obrót energią elektryczną, uzasadnia zastosowanie art. 132 ustawy Pzp. Należy zauważyć, że cyt. wyżej przepis art. 132 ust. 1 pkt 3 ustawy Pzp nie posługuje się pojęciem „obrotu energią elektryczną”, lecz „dostarczaniem energii elektrycznej do sieci.” Ustawa Pzp nie zawiera definicji „dostarczania energii elektrycznej do sieci.” Dlatego w celu dokonania prawidłowej wykładni przepisu, niezbędne było odniesienie się do innych aktów prawnych regulujących tę materię.”

WSA, w ślad za Prezesem Urzędu, oparł argumentację swojego orzeczenia na następujących podstawach prawnych:

I. Dyrektywa sektorowa 2004/17/WE – przepisy działu dotyczącego zamówień sektorowych stanowią implementację dyrektywy sektorowej, więc sąd uznał, że to właśnie z tego dokumentu będzie wynikała wprost, bądź będzie możliwa do wyinterpretowania definicja kluczowa w przedmiotowej sprawie. W akcie tym nie opisano jednak pojęcia dostaw energii elektrycznej, dlatego sąd postanowił odnieść się do dyrektywy energetycznej.
II. Dyrektywa energetyczna 2009/72/WE – zgodnie z art. 2 pkt 19, „dostawa” oznacza sprzedaż, w tym również odsprzedaż energii elektrycznej odbiorcom. W związku z tym jak wskazano w wyroku „Sąd podziela stanowisko Prezesa Urzędu iż zakładając zasadę racjonalności prawodawcy europejskiego, nie można przyjąć, że pojęcie „dostawy” na gruncie dyrektywy sektorowej można interpretować odmiennie niż na gruncie dyrektywy energetycznej. Z przepisów dyrektywy sektorowej wynika, że działalność polegająca na dostawach, a wiec sprzedaży energii elektrycznej podlega przepisom tej dyrektywy.”
III. Decyzja Komisji z dnia 19 czerwca 2006 r. stanowiąca, że art. 30 ust. 1 dyrektywy 2004/17/WE Parlamentu Europejskiego i Rady koordynującej procedury udzielania zamówień przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i usług pocztowych stosuje się do wytwarzania i sprzedaży energii elektrycznej w Finlandii z wyłączeniem Wysp Alandzkich, z której wynika, że „wytwarzanie, a także sprzedaż energii elektrycznej to działalność podlegająca dyrektywie sektorowej, chyba, ze w Państwie Członkowskim, w którym ta działalność jest wykonywana, bezpośrednio podlega ona konkurencji na rynkach do których dostęp nie jest ograniczony, o czym zasadniczo orzeka Komisja Europejska w formie decyzji. Przy braku takiej decyzji, brak jest podstaw do wyłączenia zamówień udzielanych w celu wytwarzania, a także sprzedaży energii elektrycznej z podlegania tej dyrektywie.”
IV. Poza tym sąd przywołał również treść pisma przedstawionego w toku sprawy przez Prezesa UZP, a mianowicie „(…) stanowisko Komisji Europejskiej wyrażone w piśmie z dnia 3 kwietnia 2013 r. (znak: Markt.ddg1.c/ML/cds (2013) 577915), w odpowiedzi na pismo Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych z dnia 11 stycznia 2013 r. (znak: UZP/DKUEWM/110/341/13), zgodnie z którym działalność polegająca na obrocie hurtowym i detalicznym energią elektryczną podlega dyrektywie 2004/17/WE, dopóki nie zostanie zwolniona z obowiązku jej stosowania na podstawie art. 30 tej dyrektywy.”
V. WSA wskazał również, że „(…) w myśl artykułu 5 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne dostarczanie energii odbywa się, po uprzednim przyłączeniu do sieci o którym mowa w art. 7, na podstawie umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji albo umowy o sprzedaży, umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji. Tak więc umowa sprzedaży energii elektrycznej jest częścią procesu dostarczania energii elektrycznej, który to proces może być realizowany wyłącznie za pośrednictwem sieci, przy czym sieci mogą być przesyłowe lub dystrybucyjne (art. 3 pkt 11a i 11b Prawa energetycznego)”

Dodatkowo WSA zauważył, że E. S.A. jest wymieniona w załączniku nr II do dyrektywy sektorowej, gdzie wskazano podmioty zamawiające w sektorach produkcji, transportu lub dystrybucji energii elektrycznej.

Podsumowując, zgodnie z omawianym orzeczeniem i zaprezentowaną powyżej prounijną wykładnią – spółka prowadząca działalność w zakresie obrotu energią elektryczną wykonuje działalność sektorową, o której mowa w art. 132 ust. 1 pkt 3 PZP i jest zobowiązania do stosowana przepisów PZP o zamówieniach sektorowych.

Orzeczenie to jest również bardzo istotne dla spółek prowadzących działalność w zakresie obrotu gazem – zgodnie z powyższą wykładnią, przy uwzględnieniu art. 2 pkt 7 Dyrektywy gazowej 2009/73/WE (w którym, analogicznie do regulacji zawartych w Dyrektywie energetycznej, „dostawa” oznacza sprzedaż, w tym również odsprzedaż, gazu ziemnego, łącznie z LNG, odbiorcom), spółki te również podlegają rygorowi zamówień sektorowych, o ile spełniają przesłanki określone w art. 132 ust. 1 PZP.

Autor: Anna Mathews, Kancelaria Wawrzynowicz&Wspólnicy Sp.k.